Noite pálida de lúa,
que se encolle,
noite, de lúa nacarada
que quere acocharse.
Lúa dunha albura que
case ofende por parecer pura
lúa que avergoñada,
tenta de agacharse tras unha nube.
Mais é a súa luz a que
alumea a noite,
a que a escuras aluma
a este mundo que xira,
facendo que aínda en sombra,
podamos ver as cores.
É ela quen nos mostra
a ringleira de estrelas,
a que arrola o sono
dos pequenos,
ou a que aloumiña
o amor dos maiores.
É ela a que move
a pluma do poeta,
para poñer en letra
o que a súa luz mostra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario