Coñecina por casualidade,
contámonos cousas da nosa vida,
simpatizamos e sen saber cómo
pasou a ser a nai dos meus bicos,
meu cariño azul sen nubes,
o eixo da miña mente,
meus soños de noctámbulo,
obxetivo das miñas mans.
As súas apertas deixan recendo
de “No me olvides”…
converténdoas en costume.
É a musa do meu poema,
dona do meu fogar,
amante na miña cama,
a enfermeira na compaña,
e sempre meu amor, miña ama.
No hay comentarios:
Publicar un comentario