Mentres xa se vai o día



Sempre te fas de rogar e
esperas a que eu te chame para dicirme

esa frase que tes preparada,

“agora mesmo ía chamarte eu”

ben, pois hoxe non te chamo, a ver qué pasa.

Distráiome co ordenador ,

escaravellando no cosmos cibernético

e quédome cas magníficas paisaxes

que as miñas xanelas me brindan:

o sol que se ve fuxir a través do estor,

coma un faroliño chinés ao lonxe,

os maxestosos eucaliptos míranme

desde a súa altura sen mover unha folla,

os paxaros que nesta hora xa non trinan

pasan veloces buscando o seu dormitorio e

os felinos amigos desfilan cara ao seu.

Vou prender as luces para que a lo menos

os ollos do corpo poidan ver algo e iluminen ao cerebro.

Xa non hai dúbida, algo fixemos mal

para que teñamos que andar mendigando

un pouco de cariño ou tan so un pequeno recordo,

aínda que tal vez sexa mellor pasar desapercibido.

Certo, son feliz pensando que non ocupo espazo

na memoria de ninguén e que non molesto.

No hay comentarios: