O adeus

Tal vez, son demasiado romántico,

pero a quería tanto!

pregunteille ás flores e a margarida dixo non,

que sacrificaba os seus pétalos, pero ela non me quería,

as rosas volvíanse cando as miraba

e caíalles gotas, quizais do orballo.

Mirei ao ceo e ao punto encheuse de nuboeiros,

o mar, se o viras! encrespaba as súas ondas,

non sabía a onde mirar, nin onde meterme,

oín unha suave música e entrei nun templo.

Cando saín todo estaba en calma,

das arbores chegaban trinos,

entón souben que había fuxido

e non me doeu nada,

dos meus ollos non saíu ningunha bagoa,

nin a miña boca musitou palabra,

era o adeus definitivo.